Καλησπέρα.Κάποτε κάποιος σοφός άνθρωπος είχε πει ότι η ζωή είναι τόσο κυνικά ρεαλιστική ώρες ώρες που καμιά φορά πρέπει να την εκδικούμαστε με λίγο σουρεαλισμό. Επίσης κάποτε, κάποιος άλλος σοφός είχε πει ότι στο θολωμένο του μυαλό, ο κόσμος είναι μια σταλιά, κάτι σκιές απ' τα παλιά, και κάποιο πάθος του τρελό. Κι ότι τούτο το μυαλό τον έχει προδώσει προ πολλού, τον κάνει και παραμιλά. Επίσης, ο υπογράφων έχει ένα κουσούρι. Όταν πίνει, κελαηδάει. Αυτά πάνω κάτω τα δεδομένα. Πάμε λοιπόν...
Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω τους ανθρώπους που είναι "όπως ξυπνήσουν". Εκείνους, δηλαδή, που επιτρέπουν να εξαρτηθεί η διάθεσή τους από τις πρώτες στιγμές μετά το άνοιγμα των ματιών τους. Δεν με ενοχλούσε μόνο ως "συναισθηματική αυθαιρεσία" (όρος που μόλις εφηύρα). Με ενοχλούσε γνωστικά. Δε μπορούσα να κατανοήσω το μηχανισμό του. Με ενοχλούσε εμπειρικά. Δεν το είχα ζήσει ποτέ. Ίσως ακόμη και να το ζήλευα. Όλα, όμως επρόκειτο να αλλάζουν σε μια στιγμή, περίπου όπως συμβαίνει στις ταινίες. Πρόσφατα γνώρισα έναν άνθρωπο για τον οποίο δημιούργησα πολύ γρήγορα την υποψία ότι ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Θέλοντας να ξεκαθαρίσω άμεσα αυτό το τόσο "τζιζ" για μένα ζήτημα, ρώτησα ευθέως.
"Είσαι από αυτούς που η διάθεσή τους πάει ανάλογα με το πως θα ξυπνήσουν, ε?", είπα σχεδόν με βεβαιότητα.
"Όχι", πήρα με ύφος κατηγορηματικό ως απάντηση, "είμαι απ' αυτούς που η διάθεσή τους πάει ανάλογα με το πως θα πέσουν για ύπνο."
Σκάλωσα, αλλά ξαφνικά όλα φώτισαν. Ήταν τόσο απλό όλον αυτόν τον καιρό. Κανένας δεν ξυπνάει με μία αυθαίρετη διάθεση να κυριαρχεί στη συνείδησή του. Αντιθέτως όλοι κοιμούνται με μία. Και ο ύπνος? Ο ύπνος είναι ένα συνειδησιακό time-out. Λειτουργώντας πέρα, πίσω ή κάτω από τη συνείδηση (ανάλογα από το ποιά προσέγγιση θα ακολουθήσεις) και όντας, φυσικά, ένα φαινόμενο βιολογικό, ο ύπνος επηρεάζει τη συναισθηματική χροιά της συνείδησης με την οποία κοιμήθηκες. Έτσι κάθε πρωί, δε σου προκύπτει μία διάθεση από το πουθενά. Αντίθετα συναντιέσαι με μία διάθεση που είναι αποτέλεσμα τόσο εκείνης που είχες πριν κοιμηθείς όσο και της επίδρασης του ύπνου πάνω σε αυτήν, τόσο σε βιολογικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Ανέτρεξα στις φορές που χαρακτήριζα κάποιον ως τύπο του "όπως ξυπνήσει". Διαπίστωσα ότι το έκανα όταν υπήρχε μεγάλη απόκλιση από τη διάθεση της προηγούμενης μέρας. Ήταν ακριβώς εκείνες οι φορές που η ψυχοσωματική επίδραση του ύπνου υπήρξε τόσο ισχυρή ώστε να μεταβάλει πλήρως τη διάθεση που προϋπήρχε. Αντίθετα, τις φορές που η επίδραση του συνειδησιακού διαλείμματος δεν ήταν τόσο ισχυρή δεν προέκυπταν και κατηγορίες για "οπωσξυπνισμό".
Για μερικές μέρες η εξήγηση αυτή με άφηνε αρκετά ικανοποιημένο. Μία σκέψη, όμως, ήρθε για να χαλάσει την ηρεμία. Ο ύπνος μπορεί να αλλάξει τη διάθεσή σου. Τί, όμως, δε μπορεί να αλλάξει? Το περιβάλλον σου, το πλαίσιο ζωής σου. Το οποίο με τη σειρά του επηρεάζει σίγουρα, και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό, τη διάθεσή σου. Με ενόχλησε αυτή η αδικία. Έτσι, πέρασα αμέσως στην αντεπίθεση. Έψαξα να βρω κάτι που να μπορεί να προστεθεί στον ύπνο και να πάρει τη θέση του ως κυρίαρχο συνειδησιακό διάλειμμα. Δεν ήταν εύκολο, αλλά η απάντηση βρέθηκε. Ο θάνατος.
Ο άνθρωπος είναι άτυχο ον. Γεννιέται και πεθαίνει μονάχα μια φορά. Πόσο ωραίο θα ήταν να έχεις στη φαρέτρα του όχι μόνο έναν, αλλά πολλούς θανάτους. Και αντίστοιχες αναγεννήσεις. Πόσο ωραίο θα ήταν αν ο πελαργός μαζί με εσένα έφερνε και ένα χειριστήριο. Κανονικό, με play, pause, stop και όλα τ' άλλα. Όχι σαν κι αυτό που είχε ο Adam Sandler στο "Click". Εκείνο δε μου άρεσε γιατί ήλεγχε τη ζωή. Και η ζωή είναι πιο όμορφη όταν κυλά ανεξέλεγκτα και απρόβλεπτα. Το δικό μας θα ήταν για να ελέγχει ο άνθρωπος τους θανάτους του. Καθένας μας θα είχε πολλούς προσωρινούς θανάτους, αλλά μόνο έναν οριστικό. Η ζωή θα ήταν όπως ένας αγώνας μπάσκετ. Κάθε φορά που θα έβρισκες τα σκούρα θα έπαιρνες time-out. Το μυαλό σου θα ηρεμούσε, θα έκανε τα πλάνα του με την ηρεμία του, θα έπαιρνε τις ανάσες του. Κι όταν το κλίμα θα είχε αλλάξει θα ξαναγύριζε στο μεγάλο παιχνίδι της ζωής. Ο χρόνος της ζωής σου θα ήταν ο ίδιος. Θα πέθαινες κάπου στα 80, όπως τώρα, αλλά με πολλά διαλείμματα που θα παρέτειναν το συνολικό χρόνο της ζωής σου. Τα διαλείμματα θα ήταν απλώς συνειδησιακά για σένα, δε θα μεγάλωνες ούτε θα άλλαζε η όψη σου. Πρακτικά θα ήταν μόνο για το περιβάλλον σου, που θα συνέχιζε να λειτουργεί κανονικά και άρα να αλλάζει. Έτσι, όταν θα γυρνούσες από αυτά όλα εκείνα ή εκείνοι που σε εμπόδιζαν, σε ενοχλούσαν, σε θύμωναν, σε πλήγωναν, σε φόβιζαν, μπορεί να είχαν αλλάξει. Κανείς δε θα ήξερε πότε θα γυρίσεις, κανείς δε θα πείραξε τα πράγματα σου ή δε θα σε ξεχνούσε γιατί θα ήξερε ότι κάποτε θα γυρίσεις. Κι αν το έκανε, θα καταλάβαινες ότι δεν αξίζει να τον έχεις κοντά σου. Θα ήσουν ένας μικρός Ιησούς. Θα μπορούσες να γυρνάς και να γελάς στη μάπα αυτών που σε είχαν ξεγραμμένο. Όσο για το πως θα περνούσες πρακτικά το χρόνο του συνειδησιακού σου διαλείμματος, αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι. Αρχικά θα φτιαχνόταν ένα κτίριο. Εκεί θα μαζεύονταν όλοι όσοι θα ήθελαν να πεθάνουν προσωρινά. Σε πρώτη φάση, ειδικά μηχανήματα θα ρουφούσαν ένα κομμάτι της συνείδησής σου, και των στρωμάτων άνωθεν και κάτωθεν αυτής, και θα τα τοποθετούσαν μπροστά από μία οθόνη. Εκεί η συνείδησή σου θα παρακολουθούσε όλα όσα την ενδιέφεραν στον κόσμο, έτσι ώστε να μη μείνει πίσω πληροφοριακά, αλλά και να προγραμματίσει βάσει των γεγονότων πότε θα επιστρέψει. Το σώμα σου, με όση συνείδηση και μνήμη του είχε απομείνει, θα περνούσε από το εργαστήριο των Men in black, που θα είχε μεταφερθεί στο κτίριο. Εκεί θα σε "φλάσαραν" για να μην έχει γνώση του ότι ζεις ένα διάλειμμα, έναν προσωρινό θάνατο. Να νομίζεις ότι είσαι σε διακοπές χωρίς πριν και μετά. Και τότε θα ξεκινούσε η περιπέτεια. Θα έκανες μία επιλογή για τις διακοπές σου. Θα μπορούσες να πας σε ένα εγκαταλελειμμένο και συνάμα μυστήριο τροπικό νησί μαζί με τoν Jack, τον Sawyer, τον Hurley, την Kate, την Claire και τ' άλλα παιδιά. Στόχος σου θα ήταν να βρεις αν, πως και γιατί κάποιος σε έχει παγιδέψει εκεί. Εναλλακτικά, θα μπορούσες να πας σε μία φυλακή υψίστης ασφαλείας με τον Michael, τον Linc, τον Fernando, τον Τ-bag, την Sara και τους υπόλοιπους. Θα έπρεπε να δραπετεύσεις και να αντέξεις το κυνηγητό που ακολουθεί. Και τα δύο θα είχαν ασφαλές και αίσιο τέλος, αλλά εσύ δεν θα το ήξερες. Έτσι θα περνούσες μία ανεπανάληπτη περιπέτεια. Θα σκεφτόσουν, ίσως, ότι "παντού καλά είναι αν η συνείδησή σου είναι κενή από άλλες σκοτούρες και ανησυχίες". Και κάποια στιγμή θα γυρνούσες πίσω.
Μοιρολατρικό θα πει κανείς, αποποιητικό της ατομικής σου ευθύνης απέναντι στον κόσμο σου θα προσθέσει κάποιος άλλος. Μα κανείς δε σου αφαιρεί το δικαίωμα να κάνεις το χειριστήριο χίλια κομμάτια και να ζήσεις χωρίς αυτό. Αντιθέτως, ακραία ντετερμινιστική είναι η στάση φόβου απέναντι στον θάνατο που συναντάται συχνά στον σύγχρονο άνθρωπο. Και αυτό γιατί τούτος ο φόβος γίνεται συχνά παράγοντας ελέγχου της ζωής σου, πολύ ισχυρότερος από τη βούληση και τις προθέσεις σου. Ο άνθρωπος φοβάται αυτά που δε μπορεί να ελέγξει. Γι' αυτό φοβάται και το θάνατο, με αποτέλεσμα να είναι αυτός ο φόβος ρυθμιστής του τρόπου που θα ζήσει τη ζωή του, ειδικά από ένα σημείο και μετά. Αν, όμως, μπορούσε να ελέγξει το θάνατό του, να χρησιμοποιεί του προσωρινούς θανάτους του και να ξέρει πότε θα έρθει, υπό κανονικές συνθήκες, ο τελειωτικός, τότε, ίσως, μαζί με το θάνατο να περνούσε λίγο περισσότερο από τα χέρια του και η ίδια η ζωή. Ο Yalom μιλώντας για το θάνατο διαχώρισε τη σωματική του διάσταση από την ψυχολογική, με την έννοια της ιδέας του θανάτου. Η πρώτη διάσταση είναι αυτή που σε καταστρέφει, ενώ η δεύτερη είναι αυτή που εν δυνάμει μπορεί να σε σώσει από μία μίζερη πορεία προς το τέλος. Κι αυτό γιατί η συνείδηση του τελικού θανάτου δίνει αξία σε κάθε "εδώ και τώρα", σε κάθε στιγμή της ζωής σου, κάνοντας την μοναδική. Το ίδιο ακριβώς σκεπτικό θα είχες κι εσύ ζώντας ανάμεσα στα διαλείμματα των προσωρινών θανάτων. Ποτέ δεν θα ήξερες αν μετά την επιστροφή σου οι άνθρωποι και τα πράγματα θα ήταν ακόμη τα ίδια. Θα ζούσες όλες σου τις μέρες σα να βρίσκεσαι σε τόπους ξένους, σε πεπερασμένες καλοκαιρινές διακοπές με ανθρώπους που πρέπει να χαρείτε την από κοινού σας περίοδο ζωής, καθώς δεν ξέρετε αν θα ξαναυπάρξει τέτοια. Κι όσο για τις σταθερές σχέσεις στη ζωή σας, αυτές θα ήταν πιο εγκεφαλικές, βασισμένες περισσότερο στη μοιρασιά του πνεύματος παρά στην πρακτική επαφή. Θα άφηνες γράμματα για τους αγαπημένους σου πριν φύγεις προσωρινά, εξηγώντας τους λόγους και τις προθέσεις σου. Κι όταν επέστρεφες θα έβρισκες τα δικά τους. Και η έκπληξη μιας πιθανής συνάντησης θα υπερινικούσε σε ένταση και αξία όλες τις εκπλήξεις της δικιάς μας ζωής, ακόμη και την χολιγουντιανή εμφάνιση στο αεροδρόμιο για τον αποχαιρετισμό πριν το check-in.
Κι έτσι όπως τα γράφω όλα αυτά μου έρχεται η επιθυμία για έναν τέτοιο προσωρινό θάνατο. Να φύγω για κάποιο διάστημα, να "παρκάρουν" τη συνείδησή μου σε μία οθόνη, να με "φλασάρει" ο Will Smith και να πάω να δραπετεύσω από τη φυλακή. Κι όταν γυρίσω να είναι όλα αλλιώς. Δυστυχώς, ο καταδικασμένος στο ρεαλισμό κόσμος μας δε μου το επιτρέπει. Ωστόσο, αυτός που με τόση σοφία μας έφτιαξε άφησε μια χαραμάδα σουρεαλισμού για μας που τόσο μας αρέσει να φεύγουμε. Είναι πολύ καλύτερη από την πραγματικότητα που μοιάζει μπροστά της σα σκύλος δεμένος σ' ενα παλούκι, καταδικασμένος να γυρίζει μόνο γύρω γύρω απ' αυτό. Τη λένε φαντασία και μαζί της πας όπου θες, χωρίς σχοινιά, χωρίς παλούκια. Έτσι, κι εγώ φαντάζομαι τον προσωρινό μου θάνατο. Τη φυλακή, την έξοδο, το κρύψιμο, το κυνήγι, την τελική νίκη. Αλλά πιο πολύ φαντάζομαι την επιστροφή μου στον κόσμο.
Με φαντάζομαι να γυρνάω και να είναι ο κόσμος έτσι όπως τον γνώριζα μία απατηλή εικόνα. Να είναι όλα διαφορετικά. Φαντάζομαι να βρίσκω τους γονείς μου απαλλαγμένους από τα δεσμά της πόλης, να παλεύουν με τις κότες και τα ζαρζαβατικά και να βγαίνουν νικητές, να μην έχουν τηλεόραση παραμόνο ένα Mac της εποχής για να βλέπουν Βαξεβάνη και Θεοδωράκη, να αράζουν στη βεράντα τους και να σκάνε κάτι μαρκούτσια από 'δω μέχρι απέναντι. Σπιτική παραγωγή προφανώς. Τον αδερφό μου επιτυχώς απεξαρτημένο από το αλκοόλ, στο οποίο έπεσε μετά τον θάνατό μου. Να πηγαίνουμε μαζί κάθε δευτέρα στη συνάντηση των ΑΑ και μετά για μπύρες. Θα έχει συνδυάσει επιτυχώς επαγγελματικά την κιθάρα, τα αγγλικά, τα αντανακλαστικά του τερματοφύλακα και το διάλειμμα, που είναι το μάθημα στο οποίο διαπρέπει.
Φαντάζομαι, επίσης, πέντε τελειόφοιτους, έναν γιατρό, έναν μηχανικό, έναν μαθηματικό, έναν μάνατζερ και έναν χρηματιστή να έχουν κάνει ομόρρυθμη εταιρεία. Μη σου πω και ανώνυμη. Ο μηχανικός χτίζει κτίρια κενά, μόνο τ' απ' έξω βρε παιδί μου, μέσα κούφιο. Και ακόμη τα καλύπτει σε κάθε πλευρά με φωτοβολταϊκά. Φωτοβολταϊκά παντού λέμε. Ο γιατρός συνεφέρει και παρέχει πρώτες βοήθειες στους εργολάβους και τους αγοραστές που παρευρίσκονται στην παράδοση του έργου. Είναι διαθέσιμος μόνο τα βράδια. Ήταν όρος στο συμβόλαιο. Ήθελε από μικρό παιδί να δουλέψει νύχτα, αλλά δε του έκατσε ποτέ και είπε να πάρει την εκδίκησή του. Ο μαθηματικός κάνει τις αντίστροφες μετρήσεις και στην αποκάλυψη του έργου και στην πτώση των θεατών του. Ήταν μεγάλο μυαλό, αλλά στράβωσε σε κάποια φάση με το πόσο εύκολα του φαινόταν όλα. Έτσι διαπίστωσε ότι είτε προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο είτε μετράει από το δέκα έως το ένα είναι το ίδιο πράγμα. Διάλεξε το δεύτερο για να βοηθήσει την εταιρεία. Ο μάνατζερ δεν ήταν μάνατζερ ποτέ στην ουσία, γι' αυτό και στην εταιρεία τούτη βρήκε τον εαυτό του. Ασχολείται με τη διαδικτυακή προώθηση της επιχείρησης. Έχει κάνει ειδική συμφωνία με τον Zuckerberg ότι αν η σελίδα της εταιρείας ξεπεράσει τα 98.765.321 likes θα τον προσλάβει ως προπονητή στην ομάδα που κατεβάζει η Facebook στο παναμερικανικό εργασιακό πρωτάθλημα soccer. Τρώει όλη του τη μέρα κάνοντας fake προφίλ και πατώντας like. Ο χρηματιστής ποντάρει συστηματικά στις διεθνείς αγορές υπέρ της επιτυχούς παράδοσης ενός έργου της εταιρείας. Χάνουν κάθε φορά, αλλά καταφέρνουν ταυτόχρονα να ανεβάζουν την απόδοση του εν λόγω πονταρίσματος. Μια μέρα, όταν η απόδοση θα είναι στο θεό, θα παραδοθεί σωστό έργο και θα τους πάρουν τα σώβρακα. Προς το παρόν λεφτά δε βγάζουν, αλλά γελάνε πολύ.
Προχωρώντας βλέπω τρία λουλούδια του είδους μας, τρία κρυφά διαμάντια, να έχουν μεγαλουργήσει. Ένας μάγειρας, ένας μπάρμαν κι ένας dj, που μεγάλωσαν μαζί και κυριολεκτικά αγαπούσαν να μισιούνται. Έχουν ανοίξει καφέ-μπαρ-πιάνο-μπιστρό-κοκτέιλ-ρέστοραν-κλαμπ-άφτερ-άδικο (αλήθεια, πόσο άδικο που δεν υπάρχει τέτοιο μαγαζί...?). Οι δύο πρώτοι καλύπτουν με τις αποδοκιμαστικές φωνές τους κάθε μουσική που παίζει ο dj. Οι δύο τελευταίοι φτύνουν τα φαγητά του μάγειρα πριν τα πάει ο σερβιτόρος στο τραπέζι και οι πελάτες κάνουν ντου στην κουζίνα. Οι δύο στις άκρες κερνάνε σε όλο το μαγαζί ποτά από το περίπτερο για να μη πάθουν οι πελάτες κάτι, όπως λένε, από τις αλχημείες του μπάρμαν. Ο κόσμος γελάει μαζί τους, αλλά πάει στο μαγαζί ακριβώς γι' αυτό το λόγο. Οι μπάτσοι δε τους γράφουν ποτέ γιατί τους λυπούνται. Η ΣΔΟΕ δεν τους κυνηγάει, γιατί τους έχει εντάξει σε ειδική κατηγορία νοητικής υστέρησης περί του επιχειρείν. Το μαγαζί δε βγάζει τίποτα, αλλά αυτοί εκμεταλλεύονται το κομφούζιο ως καμουφλάζ, πουλάνε κόκα και τριπάκια και είναι ζάμπλουτοι.
Φαντάζομαι δύο παιδαγωγούς να έχουν αναστήσει το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα δημοτικά σχολεία. Κάνουν επιπρόσθετες ώρες διδασκαλίας στα παιδιά που δυσκολεύονται με τα ερωτικά τους. Πλέον η μέση ηλικίας πρώτης σεξουαλικής επαφής είναι τα 9,4 για τα κορίτσια και τα 10,2 για τα αγόρια. Η πρώτη παιδαγωγός ασχολείται με τα ζητήματα της ταυτότητας και της ετερότητας κατά τη σεξουαλική πράξη σε σχολικό πλαίσιο. Εφαρμόζει θεωρητικά μοντέλα σε in vivo μοντελοποίηση. Ο δεύτερος δε δίνει φράγκο για το μάθημα, είναι απλά εκεί για να χτυπάει τρυφερούδια και να συλλέγει αστέρια. Μέχρι τώρα είναι στα 528. Οι δε πόντοι του στο point system που ο ίδιος καθιέρωσε ως επίσημο του σχολικού περιβάλλοντος τείνουν στο άπειρο.
Τέλος, φαντάζομαι ένα κοριτσάκι. Δεν το ξέρω, δεν το έχω ξαναδεί. Πηγαίνει κι έρχεται κατά μήκος ενός πράσινου πάρκου. Έχει δύο μεγάλα γαλαζοπράσινα μάτια. Ζητάει συνέχεια. Βόλτα, γλειφιτζούρια, αυτοκινητάκια, μπαλόνια, παγωτό, αυτοκόλλητα. Και μία μαμά με άσπρη ποδιά του τα δίνει...
Ίτυλος
Υ.γ.:
History has always two points
How many points has the history?
Two
You have to cross the line between
So, I'll give you some points from my point of view
From the eyes of beautiful Helen to Monika's blowjob
Sometimes sickness has fun...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου