Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Είναι για να γίνονται

Καλησπέρα.
   Ένας σοφός είχε πει κάποτε ότι οι ιστορίες και τα παραμύθια είναι σαν τα αρώματα. Όσο πιο μικρό είναι το εύρος της πλοκής και η έκτασή τους, τόσο πιο ουσιώδες το νόημα και το διδαγμά τους. Δεν ξέρω αν τα λόγια του σοφού έχουν καθολική ισχύ. Ξέρω, όμως, ότι ισχύουν για την ιστορία που θα μοιραστώ σήμερα μαζί σας. Έχω ξαναγράψει στο παρελθόν ότι το μεγαλύτερο κομμάτι των πραγμάτων που με ορίζουν σήμερα ως άνθρωπο το οφείλω στις εμπειρίες που είχα δίπλα σε άλλους ανθρώπους ή που άλλοι άνθρωποι μοιραστηκαν μαζί μου. Αυτοί μου έχουν δώσει περισσότερα από κάθε γνωστικό μέσο. Μία τέτοια εμπειρία (βιωμένη ή μοιρασμένη τί σημασία να έχει?) είναι και η σημερινή ιστορία. Μια φράση, ένα νόημα και μια άμεση ταύτιση με την τόσο προφανή αλλά και τόσο βαθιά διδαχή του. 
   Το σκηνικό..., ιδανικό πλαίσιο μιας καλής ιστορίας. Μια παρέα παιδιών, ένα απομακρυσμένο νησί, μία ανθρωπιστική ατμόσφαιρα, ένα φθηνό κατάλυμα. Το ποιοί, το πού και το πότε καμία σημασία δεν έχουν. Ο χώρος, ο χρόνος και τα πρόσωπα θα μπορούσαν να αλλάξουν αλλά το νόημα να μείνει σταθερό. Ένα βράδυ τα ανθρωποκεντρικά μυαλά των ηρώων μας βρέθηκαν αντιμέτωπα με ένα πολύ πολύ πρακτικό πρόβλημα. Το ρεύμα πήγε περίπατο. Και μέσα στη δίνη του πρακτικού προβλήματος παρουσιάζεται κι ένα ανθρωπιστικό, του είδους τους δηλαδή. Το ρεύμα πήγε περίπατο για κάποιους. Τότε τα πράγματα έγιναν σοβαρά. Η διάκριση, έστω και η ηλεκτρολογική, ήταν το τελευταίο πράγμα που κάποιο από τα συγκεκριμένα άτομα θα μπορούσε να δεχτεί. Το πρόβλημα έπρεπε να λυθεί. 
   Οι συσσωρευμένες ηλεκτρολογικές γνώσεις της παρέας μπόρεσαν να βγάλουν κάποια συμπεράσματα. Το πρόβλημα, εφόσον με το γενικό ανοιχτό κάποια δωμάτια είχαν ρεύμα και κάποια όχι, έπρεπε να είναι σε μία από τις δύο ασφάλειες. Οι ηλεκτρικές ασφάλειες λειτουργούν όπως ο μηχανισμός άμυνας της σχάσης (γνωστής και ως διχοτόμησης του εγώ). Όταν η τάση του ρεύματος, ως ένα κύμα άγχους, έντασης, φόρτισης ή συγκίνησιακού τραύματος, ανεβαίνει σε πολύ υψηλά επίπεδα το συρματάκι της ασφάλειας σπάει προστατεύοντας το κύκλωμα από υπερφόρτωση. Όπως περίπου ο διχοτομημένος εαυτός προστατεύεται από το άγχος μιας έντονης αμφιθυμίας στην οποία η συνείδησή του δε μπορούσε να προσαρμοστεί. Βέβαια, το κύκλωμα δεν διατρεχεται πλέον από ρεύμα. Όπως και το άτομο δεν διατρέχεται πλέον από πλήρη λειτουργικότητα και προσαρμοστικότητα. Η ασφάλεια, όμως, σε αντίθεση με τους μηχανισμούς άμυνας, μπορεί να αλλάξει σε μία στιγμή. Και δε χρειάζεται καν να αλλάξει. Απλώς να μονωθεί με ένα αγώγιμο υλικό και έτσι να επιτρέψει ξανά τη ροή ρεύματος. Αυτή ήταν και η αντιμετώπιση του προβλήματος για τους δικούς μας ήρωες.
   Η ασφάλεια βγήκε, μονώθηκε με αλουμινόχαρτο και τοποθετήθηκε πάλι στη θέση. Κάποιος πήγε να σηκώσει το διακόπτη του γενικού, αλλά μια φωνή τον σταμάτησε. "Κι αν χωρίς την ασφάλεια ανέβει η τάση και προκληθούν ζημιές στο κύκλωμα?". Μια αμήχανη, σκεπτική σιωπή. "Εν τέλει, δεν είμαστε σπίτι μας, μπορεί να κάνουμε καμιά μαλακία και να βρούμε το μπελά μας". Παράτασή της.
   Ένα στόμα άρθρωσε μερικές λέξεις, ενώ ταυτόχρονα ένα χέρι ανέβαζε το γενικό. "Οι μαλακίες είναι για να γίνονται..."


Ίτυλος

1 σχόλιο:

  1. Να πω πως δε μπορώ να φανταστώ ποιος είπε την τελευταία φράση? Ψέμμα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή