Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Για τον Τάκη

   Περίπου 13,5 εκατοστά...τόσο θα μάκραιναν τα γένια μου αν δεν τα ξύριζα ποτέ από τότε που έχω να γράψω σ'αυτό το τετράδιο. Βέβαια, στο μεσοδιάστημα αυτά ξυρίστηκαν πολλάκις, κάτι που αποτελεί μια άλλη ιστορία, η οποία ίσως να αναλυθεί σύντομα. Πάει καιρός, λοιπόν. Δε ξέρω αν αξίζει να ψάξω δικαιολογίες στο χακί φόντο των προηγούμενων μηνών ή στο πέλαγο σύγχυσης και αβεβαιότητας των πιο πρόσφατων. Δε θα το κάνω. Δε ξέρω ούτε γιατί σήμερα είναι η μέρα που παρακινήθηκα να υπερβώ την ελαφρά βολικότητα μιας ξεχασμένης ασχολίας. Ίσως τα ταξίδια στο παρελθόν να είναι πιο προσιτά όταν γίνονται μαζεμένα.
Ενδεχομένως το πρώτο να είναι κίνητρο για το επόμενο. Κίνητρο και βοήθημα συνάμα. Σα να σου κλείνει η νοσταλγία το μάτι. "Είδες, δεν είμαι τόσο δυσβάσταχτη", να ψιθυρίζει. 
Αλλά αρκετά με αυτά... 
   Σήμερα δεν επέστρεψα για να σας μιλήσω για μένα, για τις δικές μου νοσταλγίες, για τις δικές μου μάχες. Είμαι εδώ για να σας μιλήσω για τη μάχη του Τάκη. Τί θα πει "ποιος είναι ο Τάκης"? Ο Τάκης είναι ο Τάκης. Είναι ο περαστικός του απέναντι πεζοδρομίου, ο διπλανός σου στη στάση, ο μπροστινός στο φανάρι, ο ενοχλητικός με τη ρακέτα, ο σερβιτόρος που κάνει ότι δε βλέπει το σηκωμένο χέρι σου, ο γοητευτικός τύπος στο διπλανό τραπέζι, ο ανώνυμος συνάδελφος, ο μυστήριος γείτονας, το ντιλίβερι-μπόι, ο ταχυδρόμος ίσως. Ο Τάκης είναι ο δίπλα, ο άλλος, ο απέναντι. Ο Τάκης είμαι εγώ, είσαι εσύ, είναι αυτός, και κυρίως είναι ο καθένας από εμάς για όλους τους άλλους, για εμένα, για εσένα, γι'αυτόν.
   Ο Τάκης τώρα τελευταία δεν είναι καλά. Και για να λέμε την αλήθεια, αυτό το "τώρα τελευταία" δεν είναι και πολύ πρόσφατο. Απλώς πρόσφατα βρήκε τη δύναμη να τρέξει σε έναν καθρέφτη, να τον καρφώσει με τα μάτια του και να πει σιγανά μα στιβαρά "Δεν είμαι καλά". Κι όπως μερικοί γνωστοί θα έλεγαν, οι παραδοχές του καθρέφτη είναι το πρώτο σκαλοπάτι της μεγάλης στριφογυριστής σκάλας που ονομάζεται αλλαγή. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

   Ο Τάκης της ιστορίας μας, λοιπόν, είναι ένας καθημερινός τύπος. Δεν έχουν μεγάλη σημασία τα "που", τα "πότε" και τα "πως" αυτής της ιστορίας. Είναι ά-χωρη και ά-χρονη. Σημασία έχουν οι επιλογές του Τάκη, όπως φυσικά οι σκέψεις και τα συναισθήματα που τις καθόρισαν και τις ακολούθησαν. Παλαιότερα ήταν ένας από εκείνους τους ανθρώπους που πίστευαν στη μεγάλη αξία της αναζήτησης γύρω απ'ότι μπορεί να βελτιώσει έναν άνθρωπο. Δεν του άρεσε να βολεύεται. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μη βάζει τον εαυτό του σε καλούπια, να ψάχνει μέσα του και έξω του για ερεθίσματα που μπορούν να τον ωθήσουν ένα σκαλί πιο πάνω. Του άρεσε αυτό, αν και του κόστιζε βέβαια. Του κόστιζε σε "φυσιολογικότητα". Σε έναν κόσμο που το βόλεμα ήταν στόχος ζωής για τον μέσο άνθρωπο, που η ύλη και τα απτά της αντίστοιχα ήταν αυτοσκοπός, που το επιφανειακό κυριαρχούσε σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας, ήταν ελαφρώς περίεργο να επιδίδεται κανείς σε κυνήγι πνευματικών και ουτοπικών μαγισσών. Δε λέω ότι δε βρήκε συντρόφους σε αυτήν την πορεία. Βρήκε και μάλιστα καλούς. Λίγους μεν, αλλά καλούς. Με αυτούς, ο Τάκης συνδέθηκε με όλους τους δυνατούς τρόπους, φίλοι, εκτιμώμενοι γνωστοί, συνάδελφοι, εραστές, σύντροφοι, ακόμη και εχθροί. Οι περισσότερες από αυτές τις σχέσεις ήταν σταθερές, κι έτσι η πορεία συνεχιζόταν..
   Δεν έχω πλήρη εικόνα σχετικά με το τι πήγε στραβά για τον Τάκη. Και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η ανατροπή του σκηνικού του είναι μάλλον μια φθίνουσα πορεία παρά μια αστραπιαία κατάρρευση. Η ουσία σε κάθε περίπτωση είναι ότι ένα πρωί (μεσημέρι ή απόγευμα, ούτως ή άλλως αυτά μικρή σημασία έχουν σε μια άχρονη ιστορία) ο Τάκης διαπίστωσε ότι είχε διασχίσει τη γέφυρα. Χωρίς να το έχει καταλάβει και πολύ, ήταν πλέον στην όχθη του βολέματος. Αυτό που εκείνος παρατήρησε μέσα του ήταν ότι πλέον η αναζήτηση δεν ήταν ο οδηγός του. Την είχε υποδαυλίσει μια άλλη ανάγκη ή δύναμη ή αίσθηση ή κατάσταση, εξίσου ισχυρή και δραστική, η ευτυχία. Πριν βγουν συμπεράσματα, ας εξηγηθώ. Η ευτυχία που ένιωθε ο Τάκης δεν ήταν η αίσθηση πληρότητας ενός ανθρώπου που περπάτησε όσο πιο μακριά μπορούσε στο δρόμο. Ούτε κατά προσέγγιση. Ήταν μια μικρή ξαδέρφη εκείνης της σπουδαίας ευτυχίας, με πρόσωπο θελκτικό μα άδειο, που άκουγε στο όνομα "καλά είμαστε και σήμερα, μωρέ". Η διαπίστωση αυτή τον συγκλόνισε. Έβγαλε αντιστάσεις απέναντί της, την αρνήθηκε. Αλλά ο σπόρος της είχε φυτευτεί βαθιά στο μυαλό του. Και άνθισε. Μαζί του κι η ανασφάλεια, κι η απογοήτευση, κι αβεβαιότητα. Μαζί τους και η προφανής επιλογή. Παραμένει στην θολή αυτή ευτυχία ή ανατρέπει της συνιστώσες της και ξαναβγαίνει στο δρόμο?
   Ο Τάκης βασανίστηκε έντονα, μα διάλεξε τελικά το δεύτερο. Και ξέρετε πιο είναι το περίεργο? Ότι στα πρώτα μέτρα του δρόμου, όλα τα συναισθήματα που του έφερε η πρόσφατη τραγική του διαπίστωση αντί να καταλαγιάσουν, φούντωσαν. Έγινα μπροστά του θεριά που ούρλιαζαν, ξεφυσούσαν, τον νύχιαζαν και τον δάγκωναν. Οι ανασφάλειες για τις σταθερότητες που άφηνε πίσω του τον έπνιγαν. Οι αμφιβολίες για τις δυνάμεις του να πορευτεί στο δρόμο τον γονάτιζαν. Οι σκέψεις για τις αδυναμίες του τον τσάκιζαν. Οι αβεβαιότητες για τα βήματα του τον ζάλιζαν. Όπως συμβαίνει πάντα στις ιστορίες αυτές, το φως και οι καθάριοι ουρανοί δεν άργησαν να εμφανιστούν. Πρόσωπα συνοδοιπόρων από τα παλιά, σχέδια για νέες διαδρομές που είχαν μείνει σκονισμένα για καιρό, πίστη στην απέραντη ικανότητα του ανθρώπου να επανεφευρίσκει τον ίδιο του τον εαυτό. Η επιλογή είχε γίνει και έπρεπε να στηριχθεί. Ωστόσο, μέσα στη μεροληπτική απολυτότητά του (ίσως απαραίτητη σε κάθε αγώνα αλλαγής) ο Τάκης κρατούσε μία ακόμη αμφιβολία. Όλα αυτά που άφησε πίσω του βγαίνοντας στο δρόμο ήταν όντως η αιτίες των προβλημάτων του. Μήπως πρόβλημα ήταν ο τρόπος που τα χρησιμοποιούσε, που συνδεόταν με αυτά, που ζούσε σε αυτά? Μήπως μπορούσε εκτός από τον εαυτό του να επανεφεύρει και τα ίδια σχετικά με εκείνον. Ο δρόμος έχει την απάντηση για όλα..

Υ.γ.: Τίποτα δε γίνεται μάταια, τίποτα δε σταματάει ποτέ, τίποτα δε πάει χαμένο και κυρίως τίποτα δε χάθηκε ποτέ από κανέναν

http://www.youtube.com/watch?v=ZlIHiyi2bbg

Υ.γ. 2: Πώς μπορεί κανείς να πείσει τον εαυτό του ότι η ζωή είναι μαραθώνιος στα χρόνια του Bolt...? 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου