Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Για τη Χρυσή Αυγή

   "Είμαι σε πολύ περίεργη κατάσταση αυτές τις μέρες. Νιώθω ότι όσο δε βρίσκω τρόπο ουσιαστικής αντίδρασης είμαι μέρος του προβλήματος. Νιώθω ότι πρέπει να κάνω κάτι, ότι όλοι πρέπει να κάνουμε κάτι, αλλά δεν ξέρω τι. Αν μου ζητούσαν με μία λέξη να περιγράψω τι αισθάνομαι απέναντι στο φαινόμενο της Χ.Α. θα έλεγα "αμήχανος". Νιώθω ότι η βία δε βοηθάει. Παίζεις στη λογική τους, στην "έδρα τους". Πειθώ, ψήφος..τί? Το μόνο που ξέρω με βεβαιότητα είναι ότι το να σκέφτομαι και να κατανοώ δε φτάνει πια."

   Αυτά ακριβώς έγραψα σε μια συζήτηση με ένα φίλο λίγες μέρες πριν. Ακόμη και τώρα, αυτά τα λόγια συμπυκνώνουν περίπου το πως στέκομαι απέναντι στο συγκεκριμένο φαινόμενο. Η αμηχανία μου συνεχίζεται. Μα πλέον προσπαθώ με πιο αντικειμενική και πιο κριτική (προς τις παρελθούσες στάσεις μου κυρίως) ματιά να κατανοήσω πως ένα κόμμα-εγκληματική οργάνωση έφτασε από το 0,5% στο 7% ή και ακόμη περισσότερο δημοσκοπικά. Ακόμη περισσότερο, πως έφτασε η ίδια οργάνωση, που κάποτε αποτελούσε αστεία αναφορά γραφικότητας στα χείλη πολλών Ελλήνων, σήμερα να αποτελεί συνώνυμο του τρόμου. Έχουν γραφτεί πάρα πολλά τις τελευταίες μέρες τόσο για τη δολοφονία της περασμένης Τρίτης όσο και για τη ίδια τη Χρυσή Αυγή, τη γιγάντωση και πλέον την αντιμετώπισή της. Όπως έχω ξαναπεί, η πολιτική ανάλυση είναι κάτι που κατά βάση αφήνω σε ανθρώπους που το κάνουν καλύτερα από μένα. Προσωπικά, το κοινωνικό φαινόμενο προσπαθώ να κατανοήσω. Ωστόσο είναι σχεδόν αδύνατο να μην εμπλακεί και η πολιτική στην προσπάθεια αυτή, συγχωρέστε με. 
   Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από μέλος της Χρυσής Αυγής δεν ήταν ένα μη αναμενόμενο γεγονός. Θα ήταν υποκριτική έκπληξη να πει κανείς ότι το "πρόσωπο του τέρατος" εμφανίστηκε τη νύχτα της 17ης Σεπτεμβρίου. Η φασιστική βία στην Ελλάδα έχει κάνει την εμφάνισή της καιρό τώρα. Μάλιστα, το χρονικό διάστημα πριν τη δολοφονία βρισκόταν σε συνεχή κλιμάκωση (Πέραμα, Μελιγαλάς, Γιαννιτσά). Η αμεσότητα και η ασύγκριτη βιαιότητα ενός φόνου είναι η προφανής διαφορά με τις υπόλοιπες περιπτώσεις φασιστικής βίας. Μία λιγότερο προφανής διαφορά έχει να κάνει με το ίδιο το θύμα. Για καιρό η Χρυσή Αυγή κυνηγούσε/ξυλοκοπούσε/μαχαίρωνε τους μετανάστες, βιαιοπραγούσε απέναντι στους τιμητές της εκκλησίας, εκφόβιζε τους ομοφυλόφιλους, συγκρουόταν με τους αντι-εξουσιαστές στις πορείες και στις γειτονιές. Ο Παύλος δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Δεν κουβαλούσε καμία ταμπέλα που ερεθίζει το φασιστικό νου. Στίχους έγραφε και, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, εκφραζόταν δημόσια ενάντια στη άνοδο και τη δράση του νεοναζισμού στην Ελλάδα. Ο Παύλος ήταν ένας από εμάς. Ο Παύλος ήταν εμείς. Η Χρυσή Αυγή "δολοφόνησε", δέκα μέρες πριν, εμάς τους ίδιους, ξυπνώντας μας από το λήθαργο και αφαιρώντας μας πλέον κάθε δικαίωμα για δικαιολογίες και αυταπάτες. Πλέον έγινε σαφές πως όποιος ανέχεται το φασισμό έξω από την πόρτα του είναι κατ' ουσίαν κομμάτι του φασισμού. Κι έτσι, κάποια στιγμή σύντομα θα τον βιώσει και μέσα στο σπίτι του.
   Ας ξετυλίξουμε, όμως, το κουβάρι από την αρχή του. Η Χ.Α., ενώ για χρόνια δρούσε τοπικά και σποραδικά, άρχισε να απασχολεί την κοινή γνώμη το 2009 μέσα από τις εφόδους στο κατειλημμένο από μετανάστες κτήριο της οδού Σωκράτους στην Ομόνοια και μέσα από βίντεο που καταδείκνυαν τη σύμπραξη των μελών της με τις ομάδες των ΜΑΤ κατά διαδηλωτών. Από τότε, όλο και περισσότερο απασχολούσε το μέσο Έλληνα με τη δράση της, αλλά και μέσα από την έντεχνα συγκεκαλυμμένη προβολή της από τα ΜΜΕ. Προσωπικά, δε θεωρώ ότι η Χ.Α. ήρθε στο προσκήνιο και ενισχύθηκε εκλογικά κατά τρόπο τυχαίο ή μετά από συστηματική προσπάθεια και σχεδιασμό της ηγεσίας της. Δεν είμαι συνομωσιολόγος. Δεν είμαι, όμως, και αφελής. Πιστεύω πως η Χ.Α. ήταν ένα σχεδιασμένο κατασκεύασμα, το οποίο προωθήθηκε από το φιλελεύθερο κομμάτι του πολιτικού συστήματος, ακριβώς επειδή την είχε ανάγκη. Άλλωστε, οι προϋποθέσεις για να στραφεί ένα κομμάτι του πληθυσμού στα άκρα υπήρχαν. Ανεργία, κλιμακούμενη λιτότητα, άλυτα κοινωνικά προβλήματα, μείωση της εμπιστοσύνης στα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα, εύκολοι εξωτερικοί "εχθροί" -δανειστές, μετανάστες, αριστεροί, ακόμη και τα ίδια τα κόμματα εξουσίας. 
   Δεν είναι τυχαίο ότι η άνοδος της Χ.Α. συνέπεσε με το ισχυρό κίνημα των "αγανακτισμένων" και με τη δημοσκοπική άνοδο αριστερών πολιτικών δυνάμεων. Η Χ.Α., στα μάτια μου τουλάχιστον, ήρθε ως πιόνι του φιλελεύθερου συστήματος εξουσίας για να το σώσει από μία καταφυγή των πολιτών στην αριστερά. Ήρθε για να λειτουργήσει ως αντίβαρο στην κυριαρχία των αριστερών δυνάμεων στις γειτονιές και τις πλατείες. Άσκησε κοινοβουλευτισμό του πεζοδρομίου, ασχολούμενη λαϊκιστικά και κατ' επιλογήν με ζητήματα που έμεναν άλυτα από τον κοινοβουλευτισμό του κοινοβουλίου. Παραμένοντας ελεγχόμενη από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, "μάζεψε" ψηφοφόρους, που εν τη απουσία της ενδεχομένως να κατευθύνονταν προς τα αριστερά, πουλώντας τις πιο εύπεπτες ιδέες εν καιρώ οικονομικής κρίσης. Χριστό και σημαία. Απαρνήθηκε δημόσια το προφανές ναζιστικό της παρελθόν στο βωμό του σκοπού που υπηρετούσε. Τα έβαλε με το "σύστημα" μόνο με κραυγές, ποτέ με επιχειρήματα ή με νόμιμες διαδικασίες και ψηφίσματα. Στόχος της βίας της ήταν μόνο μειονοτικές ομάδες και η κοινοβουλευτική ή μη αριστερά, ποτέ οι "πουλημένοι", "εθνοπροδότες", "συνεργάτες των διεθνών τραπεζιτών". Ο κόσμος στράφηκε σε ένα υποτιθέμενο "αντι-συστημικό" κόμμα, ενώ η Χ.Α. ποτέ δεν υπήρξε τέτοιο. Δεν υπήρξε καν κόμμα και ως μόρφωμα είναι βαθιά συστημικό.
   Τον τελευταίο χρόνο, τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές, η άνοδος της στρώθηκε με ροδοπέταλα. Τα ΜΜΕ φρόντισαν να προεκλογικά να την καλύψουν με ένα πέπλο μυστηρίου. Και το μυστήριο είναι θελκτικό, ή τουλάχιστον παραπλανητικό. Η δράση της δεν βγήκε ποτέ στο προσκήνιο. Είτε αποκρυβόταν, είτε παραλλασσόταν, είτε καλυπτόταν από "ανθρώπινες πλευρές" των εκφραστών της. Η κυβέρνηση που προέκυψε μετά τις εκλογές έδωσε με την πολιτική της την καλύτερη κοινωνική "πάσα" για να διογκωθεί η Χ.Α. Μεταναστευτικό σε πρώτη γραμμή, θρησκοληψία, εθνικοφροσύνη, χουντικοί σε κυβερνητικές θέσεις. Όλα τα πατήματα για να αποκτά πρόσβαση η Χ.Α. στο δημόσιο λόγο. Αντίστοιχα, πλήθαιναν οι φωνές "έγκριτων" δημοσιογράφων που καθαγίαζαν κοινωνικά και πολιτικά τη φασιστική παράταξη. Και το έκαναν με απόλυτη "σοβαρότητα". Η Χ.Α. αποτέλεσε το τέλειο αποκούμπι για να δομήσει η κεντρική εξουσία τη θεωρία των "δύο άκρων", υποβαθμίζοντας τον βασικό εκλογικό ανταγωνιστή της και υιοθετώντας μια ασφαλή α-πολιτική στάση κατά "κάθε μορφής βίας". Έτσι, ισοπεδώθηκαν κοινωνικές διεκδικήσεις, συνδεόμενες με βίαιες ενέργειες, που προβαλλόταν ως ίδιες με τη βία των φασιστών (π.χ. Σκουριές/απεργιακές κινητοποιήσεις).
   Και ο λαός? Που βρισκόταν τόσο καιρό για να αντιδράσει απέναντι στο βρώμικο παιχνίδι που στηνόταν στην πλάτη του. Είναι εύλογη η απορία. Έχουμε ως κοινωνία τεράστιες ευθύνες για τη σημερινή εξέλιξη της Χ.Α. Πρώτη απ' όλες είναι, κατ' εμέ, η αντιμετώπισή της όταν πρωτοεμφανίστηκε στο δημόσιο βίο. Τότε η μισοί από εμάς γελούσαμε με τη γραφικότητα του εθνικισμού, μη αντιλαμβανόμενοι το πρόσφορο έδαφος που υπήρχε για την άνοδό του και μη μπορώντας να φανταστούμε το πόσο καλά μπορούσε να παίξει το "ρόλο του μπράβου" για το πολιτικό σύστημα αυτό το μόρφωμα. Οι άλλοι μισοί, αποπροσανατολισμένοι από τις συνεχόμενες σφαλιάρες που επέβαλε η δημοσιονομική εξυγίανση, πιστέψαμε σε "χίμαιρες", σε εξωτερικές απειλές. Είδαμε τη Γερμανία ως την κακιά μητριά, τους μετανάστες ως τα προβληματικά παιδιά της γειτονιάς. Και δεν βλέπαμε ότι το πρόβλημα είναι το πολιτικό σύστημα που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε και συντηρήσαμε. Έτσι, νομιμοποιήσαμε και δικαιολογήσαμε το "καθάρισμα" του τόπου και δεχτήκαμε πως οι "εχθροί" πρέπει να τιμωρηθούν. Μόνο, βέβαια, οι εύκολοι από αυτούς. Κι όσοι από εμάς αντιδράσαμε εξ' αρχής, βρήκαμε απέναντί μας σύσσωμο το πολιτικό σύστημα να φωνασκεί και να νουθετεί περί της ανάγκης για μία "κοινωνικοπολιτική συμμαχία" υπέρ της "εθνικής σωτηρίας". Άλλη μία α-πολιτική γενίκευση. Κι όταν παραβλέψαμε τις νουθεσίες του κράτους, τότε επιστρατεύτηκε η βίαιη καταστολή. Πάντα με την υποστήριξη της φασιστικής ξαδέρφης της. Βέβαια, δε μπορώ να παραβλέψω 
και την ευθύνη της αριστεράς. Κλείνοντας τα μάτια, εθελοτυφλώντας για προβλήματα που μάστιζαν τα μεγάλα αστικά κέντρα, έστελνε το μέσο Έλληνα συστημένο στη Χ.Α. Ξεκάθαρα πράγματα.
   Κάπως έτσι μείναμε υπνωτισμένοι απέναντι στα μαύρα μπλουζάκια και τα χρυσά γράμματα, μέχρι που αυτά μας ξύπνησαν απότομα δέκα μέρες πριν. Έχω ήδη δηλώσει την αμηχανία μου σχετικά με την αντιμετώπιση μιας οργάνωσης που πλέον (και) δολοφονεί. Αντιθέτως, αυτό που σχεδόν ακράδαντα πιστεύω είναι πως τη λύση δε θα τη δώσει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Αλλιώς, γιατί τώρα να προωθείται η αντιμετώπιση της ως "εγκληματικής οργάνωσης", μετά από τόσα γεγονότα οργανωμένης βίας και τόσα υπάρχοντα στοιχεία? Στα μάτια μου, το ίδιο πολιτικό όφελος που έδρεψε η κυβέρνηση από την επώαση της Χ.Α., προσπαθεί να σπείρει τώρα με την ελεγχόμενη στοχοποίηση και, ενδεχομένως, τιμωρία της. Η Χ.Α. έπαιξε το ρόλο της ως εργαλείο ενός μη δημοκρατικού πολιτικού συστήματος -το φυσικό της περιβάλλον- προστατεύοντας το ίδιο το σύστημα από την αριστερή απειλή και θολώνοντας την κρίση του λαού ως προς τους λόγους και τις πολιτικές που τον εξαθλιώνουν. Πλέον, παίζει το ρόλο της ως εργαλείο που θα δώσει δημοκρατικό άλλοθι στο ίδιο ακριβώς σύστημα. Και η ίδια θα συντηρηθεί και ο κύκλος της θα συνεχιστεί. 

   Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε. Βία απέναντι στο φασισμό? Μα όποιος κυλιέται στις λάσπες με γουρούνια λασπώνεται, ενώ εκείνα το απολαμβάνουν. Άλλωστε, το "τέρας" το πολεμάς στη γέννησή του, μετά είναι αργά. Ενώ και μία άμεση πράξη αντεκδίκησης μόνο καταστροφικές συνέπειες θα είχε για την εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων. Πορείες/διαδηλώσεις/συγκρούσεις? Καλώς, αλλά για να ασκήσουν πίεση σε ποιόν? Και μήπως άλλη μια ευκαιρία της κεντρικής εξουσίας να ενισχύσει τις θεωρίες και την προπαγάνδα της? Πειθώ/ευθεία προσπάθεια για αλλαγή της ψήφου προς τη Χ.Α.? Γίνεται άραγε..?
   Νομίζω ότι είναι χρήσιμο να διαμορφωθεί μία μεγάλη βάση σύγκρουσης με το φασισμό. Αλλά όχι άμεσης και βίαιης σύγκρουσης. Η βία τον θρέφει. Οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν με το λόγο και την απομόνωση ότι δεν είναι πλέον αποδεκτή ούτε η ενεργή συμμετοχή ούτε ή απλή σύμπλευση με αυτό το μόρφωμα. Πιστεύω ότι, όταν ο φασισμός φτάσει να γιγαντωθεί, δε μπορείς άμεσα να τον καταρρίψεις. Έχεις δύο όπλα. Την παιδεία, που είναι μακροπρόθεσμη, και την αυτο-ήττα του. Να τον αφήσεις δηλαδή να "πνιγεί" στον παραλογισμό του αντιπαλεύοντας την εξάπλωσή του. Το δεύτερο μέτρο, βέβαια, κοστίζει, δυστυχώς και σε ανθρώπινες ζωές. Αυτό που είναι σημαντικό για μένα, είναι να μην ξεχάσουν οι άνθρωποι αυτής της χώρας ποιος είναι ο πραγματικός τους εχθρός. Κι αυτός δεν είναι η Χ.Α. Είναι όλοι εκείνοι που έθρεψαν το σάπιο πολιτικό μας σύστημα, όλοι εκείνοι που ευθύνονται για τους χιλιάδες άνεργους νέους, για τους χιλιάδες αυτόχειρες των τελευταίων ετών. Εκείνοι είναι οι βασιλείς, οι βασίλισσες, οι πύργοι κι οι αξιωματικοί. Η Χ.Α. είναι απλώς τα πιονάκια που τους προστατεύουν. 



Ίτυλος


Υ.γ: Η φωτογραφία δεν είναι τυχαία. Αν προσέξει κανείς φαίνεται στο βάθος μια κοπέλα να φωτογραφίζει το νεαρό με τον πυρσό. Ήταν θέαμα η Χρυσή Αυγή. Γι' αυτό τώρα την κοιτάμε απορημένοι..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου