Ο κεραιάς

Ψηλός, όμορφος και άχαρος, 
χάνεται μέσα στο μαύρο του δερμάτινο 
και τα κακόγουστα παλιά αθλητικά του. 

Δε χωράει στον κόσμο της δικής σας ευτυχίας, όχι αυτός. 

Οι ακτίνες του ήλιου δε φτάνουν για να μας ζεστάνουν όλους, 
επομένως ο κεραιάς θα μένει στα σκοτεινά του εργαστήρια 
τις μέρες που έχει άπλετο φως και με τα στόρια κατεβασμένα, 
για να μην κοιτάει έξω και αποσπάται από τον έρωτα, 
θα ζεσταίνει την καρδιά του απ τα κύματα 
που θα εκπέμπουν οι κεραίες που σχεδιάζει, 
και όχι απ την πηγή που σχεδίασε ο Θεός, τον ήλιο. 

Γιατί οι θέσεις στα όμορφα ρομαντικά καφέ δε φτάνουν για όλους,
κάποιοι πρέπει να μένουν μέσα και να σχεδιάζουν τις κεραίες
για αυτό που εσείς κυνικά, σχεδόν χυδαία, αποκαλείτε κινητό. 
Και το σπάτε, για να πάρετε ένα καινούριο, καλύτερο. 

Πάνω εκεί ο κεραιάς έχει αφήσει όλη του την ευτυχία,
πάνω στα κομμάτια του κινητού που μόλις έσπασες. 

Αυτό ήταν η καρδιά του κεραιά, η κοπέλα του, οι φίλοι του, τα όνειρά του.
Και συ το έσπασες απλά, για να πάρεις ένα καλύτερο, 
που έφτιαξε ένας άλλος κεραιάς,
σε ένα άλλο εργαστήριο, κάπου αλλού στον κόσμο,
αλλά μέσα στο ίδιο δωμάτιο. 

Μέχρι να το σπάσεις και αυτό.

Παύλος Χ.