Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

Αντί ψήφου

Η Ελλάδα, ο τόπος που με μεγάλωσε και με όρισε εν πολλοίς, ψηφίζει σήμερα «Ναι» ή «Όχι» σε ένα θολό δημοψήφισμα και η απόφαση της μπορεί να κρίνει πολλά πρακτικά ζητήματα για το μέλλον της. Πέρα και πάνω από τα πρακτικά, ωστόσο, η σημερινή ψήφος έχει –στα δικά μου μάτια– μεγάλη ηθική και συμβολική βαρύτητα.
Και μιας και η απουσία μου (και η τραγική νομοθεσία για πολίτες εκτός χώρας) δεν μου επιτρέπουν να εκφραστώ μ’ένα ψηφοδέλτιο κι ένα στυλό, βρίσκομαι να αναζητώ απαντήσεις με μουσικές, αναγνώσεις και γραφές.
Κι εμπνεύσεις:

«Και να, τι δε μπορώ να ανεχτώ
Μεσ’την Αθήνα, μέσα στην πόλη του Σωκράτη
Ζώσαν με φόβο έναν άνθρωπο
Τον εγκλωβίσανε με οθόνες, τον απειλήσανε
Να το λοιπόν γιατί δε καταδέχομαι
Να χαμηλώσω το κεφάλι στις φοβέρες των σκιών
Θα πείτε, οι σκιές τους είναι θεόρατες
κι εσείς όλοι, οι φοβισμένοι, τόσο δα αναστήματα 
Ε, το λοιπόν, όποιες κι όσες κι αν είναι οι σκιές,
Εγώ στα μάτια τις κοιτάζω
Για μένα, το λοιπόν, το πιο τρομακτικό,
πιο απειλητικό, πιο ζοφερό και πιο μοιραίο
Είναι ένας φοβισμένος που δειλιάζει 
Είναι ένας οργισμένος που σιωπά
Είναι ένας τρομαγμένος που πισωπατά
Είναι ένας ανήσυχος που τα παρατά»


Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ. Παραφράζεις τα λόγια ενός σπουδαίου και τέλος. 
Νομίζω, άλλωστε, ότι όσοι έχουν το οποιοδήποτε ενδιαφέρον για αυτά που θα γράψω παρακάτω, τα έχουν καταλάβει ήδη μέσω της παραπάνω διασκευής. Όσους, αντιθέτως, στην παραλλαγή του αλυσοδεμένου ανθρώπου δεν αναγνωρίζουν καμία ουσιαστική σύνδεση με το παρόν του λαού μας και καμία αναγωγή στο σήμερα, παρά μόνο άκρατο λυρισμό και ανούσιο ρομαντισμό, δε νομίζω να τους αγγίξω πιο κάτω.

Δε θα σταματήσω, όμως, γιατί νιώθω ότι το διακύβευμα σήμερα είναι, εκτός από πρακτικό ή ηθικό ή συμβολικό, και βαθιά προσωπικό. Τόσο για εμένα, όσο και για τον καθένα.
Θα επανέλθω σε αυτό μετά από μία παρένθεση υπενθύμισης.

Μέσα στην εβδομάδα διάβασα, σκέφτηκα και μίλησα πολύ για το σημερινό δημοψήφισμα. Και έγραψα. Κι εστίασα αρχικά σε δύο πράγματα:
α) τη συνειδητή ψήφο, όποια κι αν είναι αυτή, την ψήφο δηλαδή που θα βασίζεται σε μία διαδικασία σκέψης, ενημέρωσης και επιλογής και
β) τη διατήρηση της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς προς τον διπλανό μας, κυρίως αν την έχει ανάγκη, ακόμη κι αν διαφωνεί με εμάς.
Είπα επίσης ότι βρίσκω επιχειρήματα και στις δύο μεριές, και ότι βλέπω πολλούς ανθρώπους που σέβομαι και εκτιμώ και στις δύο μεριές. 

Κλείνει η παρένθεση κι επανέρχομαι στο σήμερα, οπότε και γράφω για αυτό που ψηφίζω (νοητά). Και γράφω προσωπικά και συναισθηματικά. Οπότε αν η λογική είναι μονόδρομος επιλογής για σένα, μπορείς να σταματήσεις να διαβάζεις.
 
Αισθάνομαι ότι η ψήφος μου έχει καθοριστεί μέσα σε ένα φάσμα ετών, που εκτείνονται πολύ πιο πίσω από τη σημερινή Κυριακή. Για να αποφύγω την παρατεταμένη περιγραφή, ο καθορισμός της σημερινής μου στάσης είναι προϊόν όλης της πορείας συνειδητοποίησης ότι ο τόπος μου, κι ο κόσμος μας, χωρίζεται στους έχοντες πρόσβαση στους μηχανισμούς εξουσίας και στα οφέλη αυτών, και στους μη έχοντες. Τόσο απλά. Αυτός είναι και ο ουσιαστικός αντικατοπτρισμός του σημερινού δημοψηφίσματος για μένα, δηλαδή ταξικός.

Αλλά αυτή είναι μία μεγάλη, σχεδόν φιλοσοφική, συζήτηση. Μένοντας στην πράξη, βλέπω εδώ και μέρες όλους τους εκπροσώπους των εχόντων (πολιτικές φατρίες, τραπεζίτες, media-άρχες, ολιγάρχες, κομματικούς στρατούς, ανθρώπους της διαπλοκής και της διαφθοράς είτε του δημοσίου είτε ιδιωτικού τομέα, ιεροκήρυκες του life-style) να επιδίδονται σε έναν ανηλεή αγώνα υπέρ του «Ναι». Τρέμουν στη διατάραξη της καθεστηκυίας τάξης. Σπέρνουν φόβο και συνεχίζουν να φωνασκούν για την ανάγκη να τους εμπιστευτούμε ως εγγυητές της σταθερότητας, της ασφάλειας και της ησυχίας μας.

Ε, το λοιπόν ρε γκαρντάσια, και ησυχία και ελευθερία μαζί δε πηγαίνουν. Το έλεγε κι ο Κορνήλιος. Με τη φάρα σας δε μοιράστηκα ποτέ τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ. Και από το πάρτι που στήσατε για χρόνια δεν γεύτηκα ούτε ένα καναπεδάκι, δεν ήπια ούτε σφηνάκι και δεν άκουσα ούτε νότα. Και στο χορό σας δε προσπάθησα να μπω ποτέ. Και η αυτοκριτική μου είναι ότι κάθισα πολύ πιο ήσυχος απέναντί σας απ’ όσο θα έπρεπε.

Βλέπω φίλους με τους οποίους μοιράζομαι κοινές πορείες να ενδίδουν στο φόβο ή να συμφωνούν με την ιδεολογία των εχόντων. Απόλυτο δικαίωμα τους και σεβαστό. Η ελευθερία είναι δικαίωμα, όχι υποχρέωση.

Προσωπικά γελάω με τους φόβους που σπέρνουν οι έχοντες. Γελάω με την ασφάλεια και τη σταθερότητα που διατυμπανίζετε. Είναι φόβος ότι εσείς θα χάσετε, εσείς δε θα είστε ασφαλείς, εσείς θα μάθετε τι θα πει αστάθεια. Καιρός είναι να διαλυθούν τα κάστρα και τα συννεφάκια σας.

Δεν ξέρω αν ένα ενδεχόμενο σημερινό «Όχι» θα είναι μία αρχή για κάτι τέτοιο. Δεν έχω ουτοπικές φιλοδοξίες ότι η παγκόσμια επανάσταση κατά της ανισότητας θα ξεκινήσει σήμερα στο Σύνταγμα. Πολύ περισσότερο δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι κάτι τέτοιο θα ξεκινήσει με οδηγό τον Τσίπρα και το μπουλούκι του.

Α, μιας και το ξέχασα, γελάω και με τον Τσίπρα και το μπουλούκι του. Και φοβάμαι (ναι, έχω κι εγώ τους φόβους μου) ότι θα καταλήξει απλώς να μας φορτώσει ένα ελαφρύτερο μνημόνιο, «αριστερό». Απλώς του αναγνωρίζω ότι, σχεδόν άθελά του και με το φόβο της απώλειας αυτού που τόσα χρόνια κυνηγούσε, έδωσε βήμα στο λαό: αυτό που τόσο τρέμουν οι έχοντες. Γι’αυτό και ό,τι προκύψει από ένα ενδεχόμενο «Όχι» δεν θα είναι προϊόν του Σύριζα και ούτε πρέπει να γίνει αντικείμενο διαχείρισης από το Σύριζα. Το «Όχι» δεν είναι μονοκοπανιά (που λένε στο χωριό μου), μια κι έξω, one-off
(που λένε οι Άγγλοι). Είναι η αρχή μιας πορείας προς την αλλαγή των δυναμικών μεταξύ εχόντων και η εχόντων. Ξέρω, ουτοπικό. Ε, δεν πειράζει. Ένας άνθρωπος που θαυμάζω συνηθίζει να λέει «κυνηγώντας την ουτοπία κάνεις βήματα μπροστά», κι αυτό με καλύπτει. 

Κι αν η ρήξη είναι καθολική? Κι αν αλλάξουμε νόμισμα, ήπειρο, πλανήτη, γαλαξία?
Γελάω και με αυτά μάγκες. Κι αισθάνομαι ότι μαζί μου γελάει κι όποιος άνθρωπος έχει δουλέψει έστω και 1 γαμημένο χειρωνακτικό 8ωρο στη ζωή του. Και πάλι, τόσο απλά.

Για να κλείσω έναν προσωπικό λόγο με μία προσωπική ιστορία:
Δε θα ξεχάσω ποτέ μια κουβέντα από έναν πρώην συνάδελφο και (όχι πρώην) φίλο, το Γιώργο: «Αυτό που δε χωράει στο μυαλό μου», είχε πει, «είναι πως γίνεται κάποιος να δουλεύει 8 ώρες τη μέρα, 5 ή και 6 μέρες την εβδομάδα, και να μη μπορεί να ζήσει».
Εγώ δεν είχα να του απαντήσω κάτι. Ελπίζω κάποιος από του υπερασπιστές της υπάρχουσας κατάστασης «πάση θυσία» να έχει μία απάντηση.


Αυτά γκαρντάσια, η φάση είναι 
«πάμε και βλέπουμε». Ε, πάμε λοιπόν.


Ίτυλος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου