Αντί προλόγου...

Ξεκλείδωσε την εξώπορτα της πολυκατοικίας, μπήκε και αδιαφορώντας για τον κρότο της πόρτας πίσω του προχώρησε μέχρι το ασανσερ. Ήταν στον τρίτο. Όλα στραβά. Το κάλεσε, αλλά μην αντέχοντας την αναμονή όρμησε προς τις σκάλες. Έφτασε μπροστά στην εξώπορτα. Το κλειδί απαλά για να μην τον ξυπνήσει. Πέταξε τα ρούχα του στο πάτωμα και χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα. Ηρέμησε, τουλάχιστον προσπάθησε.

- Τί λέει μαν? ακούστηκε από το πίσω κρεβάτι.

- Α, σε ξύπνησα? Όλα καλά, εσύ?

- Καλά. Εσύ?

Γέλασε συγκρατημένα

- Κατάλαβα, είπε η φωνή από πίσω έχοντας μια χροιά αυτοσυνείδησης.

Γύρισαν και οι δύο προς το πλάι. Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα σιωπής και ξαφνικά μονολόγησε.

- Πρέπει να κάνω ένα blog.

Kαμία απάντηση. Ίσως καλύτερα έτσι...

Ήταν πολλές οι φορές που σκέφτηκα ότι θέλω να εκφράζομαι μέσα από έναν ιστότοπο. Ήταν ισάριθμες με τις φορές εκείνες που ένα πρόσωπο, ένα συναίσθημα, μία συμπεριφορά, μία ανάμνηση, μία καθημερινή σκηνή με πλημμύριζαν με λόγια που έπρεπε (ναι, έπρεπε...) να γραφούν. Βέβαια, θα πει κανείς, κάλλιστα θα μπορούσα να πάρω χαρτί και μολύβι αντί για πληκτρολόγιο. Η "πληρωμένη" μου απάντηση είναι ότι τα λόγια αυτά έπρεπε, εκτός από το να γραφούν, και να διαβαστούν. Ματαιοδοξία, ανάγκη μοιράσματος, κραυγή βοήθειας..? Μικρή σημασία έχει που θα εστιάσει κανείς. Ο κύβος ερρίφθη... ;)

Πίσω, όμως, στην ιστορία που αποτέλεσε την αφορμή για αυτό το κείμενο και όσα ακολουθήσουν. Την τελική μάλλον αφορμή γιατί αντίστοιχες υπήρχαν πολλές. Δεν είναι μεγάλη ή εντυπωσιακή, δεν είναι καν "πιασάρικη". Δεν είχε παρά το βουβό, στριμωγμένο πίσω κάθισμα ενός ταξί. Κούρσα από Καμάρα, μία Τετάρτη βράδυ. Είχε και soundtrack μία αείμνηστη φωνή, την οποία ο ταρίφας, γνήσιο λαϊκό παιδί, έβαλε τόσο δυνατά ώστε να σκεπάζει ακόμη και τις σκέψεις μου. Μεγάλοι ψυχολόγοι οι ταρίφες. Σα να γνώριζε, λοιπόν, η αείμνηστη φωνή για "τυφλούς προφήτες" που "προδίδουν τους χρησμούς", μίλησε για "στερνές κουβέντες", μήτε βαρύγδουπες μήτε αξιομνημόνευτες. Δε μίλησε για βλέμματα που ξέφτισαν στο πέρασμα του χρόνου και στράφηκαν χαμηλά. Δε μίλησε για άψυχες καληνύχτες που δε πρόλαβαν να πάρουν ούτε δυο-τρεις στιγμές ζωής πριν πέσουν στο δρόμο. Μίλησε, όμως, για στήθια που "αναστήθηκαν για δεύτερη φορά". Καθόλου άσχημα. Όμορφα? Θα δείξει...

Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεχείλισε το ποτήρι των αφορμών και γεννήθηκε ο "Ίτυλος". Ποιός ο ρόλος του όμως? Ευτυχώς δεν είμαι πολιτικός κι αυτό με απαλλάσει από την ανάγκη προγράμματος και σαφών θέσεων (εδώ οι πολιτικοί είναι απαλλαγμένοι..). Επιπλέον, προσπαθώ στη ζωή μου να αποφεύγω τις ταμπέλες (ιδεογραφικός άλλωστε...). Ωστόσο, λίγη κατηγοριοποίηση δε χάλασε ποτέ κανέναν. Έτσι, ακόμη κι αν δε ξέρω σε ποιά κατηγορία ανήκει αυτό το διαδικτυακό τετράδιο, ξέρω σε ποιές δεν ανήκει. Δεν είναι πολιτικό, τουλάχιστον όχι κατά βάση. Ειδικά το τελευταίο διάστημα το έχουν κάνει τόσοι πολλοί, και οι περισσότεροι καλύτερα απ΄ότι θα το έκανα εγώ, οπότε δε θα είχα λόγο. Δεν είναι "κραξιμ-ικό". Αυτό κι αν το κάνουν πολλοί. Άσε που ποτέ δεν ήταν του τύπου μου το κράξιμο (φλωράκι γαρ). Στην ιδεατή του περίπτωση θα είναι ψυχογραφικό και κοινωνιογραφικό. Σίγουρα πάντως γραφικό. Για να μη χάσω αναγνώστες από το πρώτο post δε θα καταπιαστώ με το πως νοηματοδοτώ αυτές τις έννοιες. Αυτό θα φανεί ξεκάθαρα στην πορεία. Εξ'άλλου, η προσωπική-υποκειμενική νοηματοδότηση είναι μεγάλη υπόθεση για κάτι τύπους σα κι εμένα, άρα και για το blog μου.

Αντί επιλόγου ας πούμε δυο λόγια για τον τίτλο. Ίτυλος. Στην καλύτερη περίπτωση απλά εύηχο. Στη χειρότερη απλά μ@λ@κί@ (αν δεν έγινε ήδη αντιληπτό, ο σαρκασμός και κυρίως αυτός προς τον εαυτό δε θα λείψει ποτέ από δω μέσα). Η σημασία τυ είναι διττή. Από τη μία, ο ίτυλος αναφέρεται σε έναν τόπο, ένα σημείο άμεσα συνδεδεμένο με όλη μου σχεδόν τη φοιτητική ζωή. Από την άλλη, ο Ίτυλος είναι ένα πρόσωπο της ελληνικής μυθολογίας. Γιος του Ζύθου κα της Αηδόνας και ανηψιός της Νιόβης. Κατά το μύθο, η Νιόβη είχε πολλά παιδιά και η Αηδόνα, που είχε μόνο τον Ίτυλο, τη ζήλευε γι'αυτό. Έτσι ένα βράδυ, η Αηδόνα αποφάσισε να σκοτώσει ένα από τα παιδιά της. Από λάθος, όμως, σκότωσε τον Ίτυλο που κοιμόταν μαζί με τα ξαδέρφια του. Από τότε η Αηδόνα έγινε πουλί και θρηνεί για το χαμό του μοναχογιού της. Για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω ακόμη τί από τα παραπάνω συνθέτει την ταύτισή μου μαζί του. Ίσως να το βρω κάπου εδώ...Καλή αρχή.

Ίτυλος

Υ.γ.: Δεν υπάρχει αθέμιτη εκδραμάτιση, τουλάχιστον για το υποκείμενό της.