Στη Μ.

Καλησπέρα.
   Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που ανατρέπουν τα ισχυρά πιστεύω μου. Δεν έχω κρύψει ποτέ ότι είμαι ισχυρογνώμων. Γι' αυτό και κάποιος που πετυχαίνει μία ανατροπή αυτής της ισχυρογνωμοσύνης, ή τουλάχιστον την αποδεικνύει μονοσήμαντη και ανεπαρκή, κερδίζει αυτόματα το σεβασμό μου. Σε έναν τέτοιο άνθρωπο είναι αφιερωμένο το σημερινό κείμενο. Κι όχι τυχαία σήμερα. Η Κυριακή που σε λίγο ξημερώνει τη βρίσκει να κλείνει 22 χρόνια ζωής. Κι ας πούμε ότι οι γραμμές αυτές είναι το δώρο μου.
   Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από εκεί που τα ξεκινήσαμε. Ανέκαθεν πίστευα ότι ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που έχουν πράγματα να μοιράσουν και να χωρίσουν, ένας τρίτος άνθρωπος πρέπει να επιλέξει ω φίλο του μόνο τον έναν. Ο άλλος θα μείνει απλώς ο "τάδε" του φίλου μου ή της φίλης μου. Όταν δύο άνθρωποι έχουν σχέση, για παράδειγμα, μία τρίτη κοπέλα μπορεί να είναι φίλη ή του ενός ή της άλλης, όχι και τον δύο. Αυτό ακριβώς το παράδειγμα, και κατ' επέκτασην, τη γενική άποψη βάλθηκε να ταρακουνήσει η ηρωίδα μας. Ήμουν πολλές φορές καχύποπτος απέναντί της και το καταλάβαινε πάντα. Τόνισα πολλές φορές το ποια θέση πιστεύω ότι έχω για 'κείνη και το αρνήθηκε πάντα. Πλέον, με την ισχυρή μου αλλοτινή πεποίθηση στα σχοινια, την αισθάνομαι, ξεκάθαρα και ανεξάρτητα από τον οποιονδήποτε, φίλη μου και χαίρομαι να βλέπω ότι το ίδιο ισχύει και για 'κείνη. Κι επειδή είναι άδικο και φτωχό να στηρίζεις την ονομασία "φίλος" στο σεβασμό και το θαυμασμό μονάχα, δε θα ήθελα να παραλείψω να σ' ευχαριστήσω για όλες εκείνες τις στιγμές που ήσουν αληθινά εκεί για κάποιον που αληθινά σε χρειαζόταν. 
   Δε θα πω άλλα. Δε ξερω καν αν έπρεπε να πω τόσα πολλά μπροστά σε τόσους πολλούς (κοινό μου...!!!). Αν ήσουν πιο κοντά θα έβγαινα στο μπαλκόνι να τα φωνάζα αλλά διάλεξες τη μέρα αυτή να απέχεις λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο. Δε ξέρω ακόμη πότε θα σε ξαναδώ. Σύντομα ή όχι δεν έχει σημασία. Όπως λέει και ο Gibran, δεν υπάρχει απόσταση που οι ψυχές και οι μνήμες των ανθρώπων δεν μπορούν να καλύψουν. Βέβαια όταν τα έγραφε αυτά υπολόγιζε χωρίς την πρόσθετη βοήθεια του facebook και του skype.
    Α, και κάτι ακόμη. Στη θρυλική ταινία "Casablanca", όταν ο Rick αποχαιρετά την Ilsa της υπόσχεται ότι οι δυό τους "θα έχουν πάντα το Παρίσι". Ας πούμε κατ' αναλογία ότι εμείς θα έχουμε πάντα τη μηλόπιτα.

                                                                                                Χρόνια Πολλά


Ίτυλος