Έχει μια περίεργη μυρωδιά το καραβόπανο της παραλλαγής. Ούτε καλή ούτε άσχημη. Ουδέτερη και χαρακτηριστική. Κι όσες φορές κι αν την πλύνεις, κι ό,τι μαλακτικό (!?) κι βάλεις, είναι πάντα κάπου εκεί, ανάμεσα στη λεβάντα και το χαμομήλι. Μια τέτοια ουδετερότητα είναι κι ο ίδιος ο στρατός. Μπορεί να περάσεις άσχημα, μπορεί να περάσεις φανταστικά, μπορεί να είσαι στην αυλή του σπιτιού σου, μπορεί να κλείσεις και 3μηνο μακριά απ'αυτό. Σε κάθε περίπτωση, είναι απλώς μία θητεία. Βέβαια, αυτό το διαπιστώνεις είτε προς το τέλος είτε αφού τελειώσεις. Όσο είσαι μέσα στο χορό η ουδετερότητα πάει, μάλλον, περίπατο. Ο στρατός γίνεται το πλαίσιο αναφοράς σου και σε καταναλώνει. Το χρόνο σου, την ενέργειά σου, τη διάθεση για σκέψη και δημιουργικότητα, εσένα τον ίδιο. Όσο φοράς τα χακί, σκέφτεσαι χακί, μιλάς χακί, εκφράζεσαι χακί. Και ομολογώ ότι όσο μονότονο είναι άλλο τόσο έχει την πλάκα του. Είναι σα να βρίσκεσαι για μερικούς μήνες σε μια γυάλα που κινείται παράλληλα με τον κανονικό κόσμο. Κι όταν τελειώνει, όπως κάθε πρέζα, έχει κι ο στρατός τα στερητικά του. Η σκέψη, η γλώσσα, η συμπεριφορά θέλουν λίγο περισσότερο χρόνο από την πραγματικότητα για να προχωρήσουν. Μετά από ένα μικρό διάστημα, ο στρατός γίνεται ένα σύνολο αναμνήσεων, σαν μια παλιά σχέση, για την οποία πλέον μπορείς να μιλάς αποστασιοποιημένα.
Γενικά, δεν έχω κανένα παράπονο από τη θητεία μου. Ήταν πολύ καλά ισορροπημένη ανάμεσα σε χαβαλέ, ευθύνη, άπλα και ταλαιπωρία. Κράτησα από αυτήν πολλές στιγμές, έμαθα αρκετά για μένα και, κυρίως, γνώρισα ανθρώπους. Όπως πάντα, και ενδιαφέροντες και αδιάφορους. Με άλλους δε θα ξαναβρεθώ ποτέ και με άλλους θα βρίσκομαι για χρόνια. Κυρίως, όμως, μένει το εξής: Στο στρατό τους βλέπεις όλους. Σα σε μια μακέτα της κοινωνίας, εκεί μέσα έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις τύπους που εδώ έξω λόγω της τάξης και του κύκλου σου δε θα τους πετύχαινες ποτέ. Από τον βοσκό στο Ψηλορείτη που πρώτη φορά κατεβαίνει απ' το βουνό του μέχρι τον προγραμματιστή της Δίωξης που στη ζωή του κυνηγάει παιδεραστές. Από την τίμια αλητεία του Κορυδαλλού μέχρι τη βρώμικη κυρίλα του Ψυχικού. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους και τις στιγμές που πέρασα μαζί τους θα μιλήσουμε σήμερα. Μία διαδρομή με τα πάνω και τα κάτω της, σα τις αναταράξεις του "2" από τις λακκούβες της Εγνατίας.
Στάση 1η / Το ΚΕΤΘ: Νομίζω δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου μέρα στο Κέντρο. Όχι τόσο γιατί ήταν μία από τις πιο κουραστικές που έχω περάσει ποτέ όσο για μια στιγμή της. Κάτι αλλάζει όταν βάζεις για πρώτη φορά την παραλλαγή και δένεις τις αρβύλες. Δε νιώθεις φαντάρος μέχρι τότε. Είναι συμβολισμός η παραλλαγή, όπως και άλλοι. Και ειλικρινά πιστεύω πως χωρίς αυτούς, αλλά με πανομοιότυπο πρόγραμμα, ο στρατός θα ήταν ένα και το αυτό με κατασκήνωση. Η παραλλαγή είναι που σε κάνει από ξεχωριστό άνθρωπο ένα πιόνι με επίθετο, σειρά κατάταξης και αναλώσιμη ειδικότητα. Σχεδόν συναρπαστικό. Κατά τα άλλα το Κέντρο ήταν μια ατελείωτη παιδική χαρά. Από το πρωινό καφέ μέχρι τα βραδινά σουβλάκια. Από τις ατελείωτες γύρες για την εξασφάλιση της ψυχικής υγείας του στρατοπέδου μέχρι τις ατελείωτες ατάκες του Γιατρού.
Στάση 2η / Το νησί: Όταν επιβεβαιώθηκε η αναγκαστική μετάθεσή μου στην Κύπρο ήμουν ανάμεσα στην περιέργεια και την αναβολή. Στρατιωτικό erasmus, το είχα εκλογικεύσει τότε. Ήταν μεγάλο μπλέξιμο και ταυτόχρονα καλή ευκαιρία για να ξεφύγεις από τη συνηθισμένη διαδρομή. Τελικά ο χρόνος μάλλον δικαίωσε τη μοίρα και τη... Μοίρα.
Στάση 3η / Η Μοίρα: Τί κάνει ένας (θεωρητικά) ανθρωπιστής στο (θεωρητικά) πιο μαύρο στρατόπεδο του Ε.Σ.? Πώς προσαρμόζεται? Γιατί να μείνει? Αυτά πάνω-κάτω ήταν τα βασικά ερωτήματα των πρώτων εβδομάδων. Δεν θα πω ψέματα, αρκετές φορές βρέθηκα κοντά στα όριά μου. Και αν δεν ήμουν τυχερός στα πρόσωπα που έφτιαξαν τον στρατιωτικό μου μικρόκοσμο, ίσως να τα ξεπερνούσα.
Στάση 4η / Η πεντάδα: Τέσσερα άτομα, με κοινή με μένα μοίρα, έγιναν οι λόγοι για του οποίους σταμάτησε να με ενδιαφέρει το πως και γιατί βρίσκομαι εκεί, από ποιους ακούω διαταγές, μπροστά σε ποιους κάθομαι προσοχή, πόσο μακριά είμαι ή πόσο καιρό θα λείψω. Με αγκάλιασαν σα μεγάλα αδέλφια και μοιράστηκαν μαζί μου τα πάντα ως ίσοι προς ίσο, ενώ εύκολα μπορούσαν να αδιαφορήσουν. Το "ευχαριστώ" είναι λίγο.
Στάση 5η / Ο έφηβος: Ένα ατελείωτο χαμόγελο, μια γλυκιά τρέλα, μια αξιοζήλευτη απάθεια για τις συνθήκες γύρω του. Η ζωντανή απόδειξη ότι ίσως είναι καλύτερο να ξεμπερδεύει κανείς με το στρατό από τα 18. Έφηβε θα σε θυμάμαι πάντα για τις μεσημεριανές μας ταινίες, για τις πολιτικές σου "αναλύσεις", για τις ιστορίες από τα ένδοξα χρόνια του τοπικού σου πολέμου, για τις μπασκετικές μας κόντρες. Να μείνεις έφηβος για πάντα.
Στάση 6η / Η αλητεία: "Κύριε διοικητά, αυτός είμαι. Ένας αλήτης, ένα ρεμάλι. Έτσι γεννήθηκα, δε μπορώ να αλλάξω. Κάντε με ό,τι θέλετε. Έτσι κι αλλιώς, εγώ τη μοίρα μου την ξέρω. Μέσα θα καταλήξω. Απλώς θα τους πω να με βάλουν σε ένα κελί ψηλά, για να χαιρετάω τη μάνα μου από το παράθυρο."
Τα δικά μου σχόλια είναι περιττά όταν ο άνθρωπος είναι αφοπλιστικά ειλικρινής.
Στάση 7η / Τα μονά: Το απογευματινό τρέξιμο ήταν από τις αγαπημένες μου συνήθειες. Το φως είχε πέσει, είχε μια τρομακτική ηρεμία το στρατόπεδο. Χανόσουν στις σκέψεις και έγραφες γύρους. Ένα τέτοιο απόγευμα, το τρέξιμο έγινε μπασκετικό μονό. Μετά από λίγο το μονό έγινε σουτάκια με κουβεντούλα και τέλος κανονικότατη συζήτηση αυτοσυνείδησης κι αυτογνωσίας. Ο αντίπαλος και συνομιλητής ήταν ένας γνωστός. Τα μονά έγιναν δύο, τρία...σχεδόν καθημερινά. Κι ο γνωστός έγινε φίλος. Ο στρατός έχει και τι ανθρώπινες στιγμές του.
Στάση 8η / Η πύλη: Η τελευταία στάση είναι η πύλη ενός στρατοπέδου με θέα στην ενδεχομένως πιο νοσταλγική πόλη της γης. Κι εγώ κοιτώντας την από ψηλά, νοσταλγούσα όλες τις χακί στιγμές μου, καθώς πλησίαζα προς το τέλος. Υπάρχουν πολλές τέτοιες στιγμές, πάρα πολλές, όμορφες και άσχημες. Κι ανεξάντλητες ιστορίες. Σχεδόν όλες, όμως, τόσο προσωπικές στο νόημα που το μοίρασμα τους θα ήταν "αυτιστικά" ανούσιο. Νομίζω πως με αυτές τις γραμμές ξεχρεώνω απέναντι στους εννιά χακί μήνες μου και στους ανθρώπους που τους όρισαν. Ελπίζω να είμαι για αυτούς ό,τι ήταν αυτοί για μένα.
Ίτυλος
Υ.γ.: Είναι σημαντικό να διευκρινιστεί κάτι. Υπάρχει ο Ελληνικός Στρατός και υπάρχει και η 35. Δύο διαφορετικά πράγματα. Αυτά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου